- Slechts enkele dagen voor Olivia Newton John overleed ook Judith Durham, 79 jaar oud. Judith werd bekend als leadzangeres van The Seekers, een folkzanggroep in de sixties, die fier overeind bleef in het Liverpoolgeweld. Haar unieke, heldere, zuivere en krachtige stem herken je meteen. Het is een kwaliteit die maar weinigen hebben, denk aan talenten als - ik noem er maar een paar - Dusty Springfield, Cleo Laine, Karin Carpenter, Mary Black, Anne Murray, Celine Dion. Zoals Elton John het zei: Judith had de meest heldere stem in popmuziek. In radioprogramma’s komen The Seekers nog bijna wekelijks voorbij. Ze creëerden een eigen geluid. Waarom zo bijzonder?

Hoewel klassiek geschoold als pianiste en zangeres zong Judith ook blues, gospel en jazz. The Seekers vormden zich in Australië, maar toen ze in 1964 naar Engeland kwamen startte daar hun grote succes. Athol Guy, Keith Podger en Bruce Woodley speelden accoustische gitaren, banjo en contrabas. Ze zongen ook en deze meerstemmige combinatie was bijzonder. Grote successen waren I’ll never find another you, A world of our own, The Carnival is over en Georgy girl. De thema’s raakten vaak bevrijding, leven in een veilige omgeving, afscheid nemen. Als je het over echte ballads hebt dan zijn het deze. The Seekers maakten ook indruk omdat ze gewoon voor de microfoon gingen staan en hun muziek brachten, recht-toe recht-aan. Hun kwaliteit had geen bizarre uitdossing nodig.

Judiths stem was krachtig, in veel liedjes leek ze uit haar tenen te zingen. Als je naar Allentown jail luistert heb je de neiging snel de kristallen glazen veilig te stellen. Na de glorietijd in Engeland braken ze voor korte tijd op, om elkaar later weer te treffen in Australië. Door de jaren heen werden er ettelijke reünieconcerten gegeven. Zo kregen ze in Australië een buitengewone status; hun lied I am Australien is daar zo ongeveer een tweede volkslied. Van The Seekers kun je met recht zeggen dat ze een levende legende zijn geworden. Helaas is dat nu voorgoed veranderd. Australië rouwt, en dat Judith een staatsbegrafenis krijgt onderstreept opnieuw haar (hun) unieke positie.

Waarom raakt de dood van Judith Durham me? Muziek is emotie, schreef ik hier al eerder. Heel veel mensen kennen een moment waarop in hun leven muziek een belangrijke rol begon te spelen. Altijd heeft dat te maken met relaties en omstandigheden: muziek die je hoorde toen je verliefd werd, tijdens je schooltijd, in vakanties, of bij andere bijzondere momenten. Soms doordat de groep waarmee je omging je daarin meenam, maar het kan ook gaan om puur individuele gevoelens en ervaringen. Bij mij speelde onder andere een rol de ontdekking van Radio Caroline en Radio Veronica waarbij de wereld van de populaire muziek verder voor me openging. Roaring sixties.

Dan, soms jaren later, hoor je die muziek weer en lijkt het alsof er een bladzij wordt geopend in de grijze massa van je opgeslagen gevoelsleven. Je denkt terug aan die tijd, het vertrouwde gevoel leeft op, er wordt aan je emoties gepeuterd. Misschien herken je het ook wel als ik schrijf dat je bepaalde muziek soms even liever niet wilt horen omdat die op dat moment teveel losweekt. Heimwee, herinneringen aan oude en dierbare vrienden, nostalgie, maar evengoed verdriet of verlies. Voor de een is dat bij Charles Aznavour, voor de ander bij Jacques Brel, Aretha Franklin, The Beatles, Olivia Newton John, of …. The Seekers.

In het repertoire van The Seekers komt ook veel traditionele gospel voor. Met metaforische zinnen als ‘When you here the trumpetblast, than you know you’re home at last’. Zo ken ik van het lied Just a closer walk with Thee geen aangrijpender versie dan die gezongen door Judith Durham. Moge de wens die in dit lied doorklinkt voor haar nu extra werkelijkheid zijn geworden.

Ton van Leijen (avanleijen@lijbrandt.nl)

Deel dit artikel